10 września to Światowy Dzień Przeciwdziałania Samobójstwom. Tego dnia, w ramach kampanii społecznej Zobacz…Znikam została uruchomiona specjalna platforma internetowa na której dostępne są informacje na temat samobójstw, profilaktyki, można z niej pobrać materiały edukacyjneMartyna Kuzian: Jest Pani koordynatorką Fundacji Zobacz… JESTEM, która dała początek Kampanii Zobacz… ZNIKAM. Jest to pierwsza tego typu inicjatywa w Polsce. Co skłoniło Państwa do zainicjowania kampanii?Marta Soczewka: Mocno zakorzeniony temat tabu jakim są samobójstwa dzieci i młodzieży. Działalność Fundacji upewniła nas w braku jakiejkolwiek profilaktyki w tym kierunku, ale także bezradności pedagogów i innych osób pracujących z dziećmi w przypadku występujących w ich otoczeniu prób samobójczych. Brak informacji rzetelnych, przepełnienie stereotypami i uprzedzeniami spowodowały pewną dozę frustracji, która zaowocowała działaniami Z portalu dowiadujemy się, że co roku w Polsce samobójstwo popełnia prawie dwukrotnie więcej osób niż ginie w wypadkach samochodowych. Ponad pół tysiąca z nich to dzieci i młodzież do 19 roku życia. Dla wielu, są to szokujące dane. Dlaczego Pani zdaniem tak wiele dzieci podejmuje próby samobójcze? Pamiętajmy, że samobójstwo jest zjawiskiem wieloaspektowym i wieloczynnikowym. Nie ma jednej konkretnej przyczyny, na którą można by było się powołać opisując samobójstwa najmłodszych. Częstokroć słyszymy: rodzina – szczególnie patologiczna – ale to nie jest prawdą. Znaczenie ma grupa rówieśnicza, otoczenie, ale także skłonności dziecka do depresji. Indywidualne historie i wieloaspektowość – to dwa czynniki najlepiej podsumowujące tego typu pytanie. Według danych statystycznych coraz więcej dzieci i młodych odbiera sobie życie., „mówi się wręcz o zjawisku odmładzania struktury samobójstw” jak możemy przeczytać w portalu Co może sprawiać, że coraz więcej dzieci i nastolatków decyduje się na ten krok? Nie chodzi Nam o to aby podkreślać tendecje. To czy są one wzrostowe, czy stałe lecz wysokie nie robi znaczącej różnicy. Ważne jest jednak, że faktycznie samobójstwa wśród dzieci i młodzieży występują i należy dbać o to, aby przestały być one tematem tabu, żeby zaczęto prowadzić profilaktykę w tym jest podać jedną przyczynę samobójstw najmłodszych. Zaznaczyć należy, że samobójstwo jest zjawiskiem wielowymiarowym. Nie możemy szukać winy w jednym z wymiarów życia. Oczywiście znaczenie mają skłonności depresyjne dziecka, wsparcie rodziny, relacje z rówieśnikami, reakcje szkoły... Można spróbować pokusić się o stwierdzenia, że mamy do czynienia z odmładzaniem struktury samobójstw, uwzględniając fakt, że zaczynamy coraz szerzej w społeczeństwie dostrzegać fakt samobójstw dzieci. Ich liczba też jest dość wymowna. Być może współczesny tryb życia, pełna pogoń i napędzanie struktur dających podstawę do samotności i zagubienia, jest to jednak tylko jedno wybiórcze ujęcie wymagające zdecydowanego rozszerzenia i pamiętania o wieloaspektowym wymiarze zjawiska. Dlaczego temat samobójstw wśród dzieci i młodzieży, pomimo tych statystyk, jest tak zaniedbany, pomijany? Przede wszystkim z powodu zakorzenionych mitów i stereotypów. To związane jest ze strachem, ż poruszenie tego tematu spowoduje tzn. efekt Wertera. czyli odwrotne do założeń prewencji skutki. Strach ale także niechęć do przyznania się jak duża skala problemu istnieje w Polsce powodują, że temat samobójstw jest ukrywany. Wiele firm nie chce kojarzyć się z tym co smutne, trudne… MK: Jak poruszać ten temat, żeby nie wywołać efektu Wertera? Zacznijmy od tego może aby wyjaśnić termin „efekt Wertera”. Zjawisko to określone zostało na podstawie wydarzeń, które pojawiły się po 1774 roku, po opublikowaniu powieści Goethego „Cierpienia młodego Wertera”. Główny bohater popełnił samobójstwo, z powodu nieszczęśliwej miłości. W konsekwencji tej opowieści wielu młodych mężczyzn, w krótkim czasie od publikacji dzieła, dokonało aktu samobójczego oddając scenę zaprezentowaną w powieści. W większości przypadków zbadanych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wystąpienie zachowań naśladowczych było najbardziej prawdopodobne w ciągu 3 dni od ukazania się informacji w mediach. Poziom podnoszonego ryzyka efektu utrzymywał się do dwóch tygodni. Zdecydowanie istotne jest aby uważać na język i przekaz, którymi posługujemy się w mediach. Największa część naśladowania zachowań samobójczych pojawiła się pod względem metod, miejsca i uwarunkowań – ze szczególnym uwzględnieniem wyjaśniania i usprawiedliwiana przyczyn. Tego powinno się unikać. Nie szukajmy sensacji, ale informujmy o profilaktyce działań samobójczych. Zabezpieczając i uprzedzając możemy zdziałać wiele. W portalu pojawia się stwierdzenie: „znikanie to proces powolny”, jak to się dzieje, że jednak często umyka on nawet najbliższemu otoczeniu i dochodzimy do momentu, w którym jest już za późno ? Musimy być uważni, nauczyć się nie bać zgłaszać się o pomoc do specjalistów. Słuchać, nie bać się zobaczyć i reagować. Posługiwanie się stereotypami typu: osoba mówiąca wiele o samobójstwie, na pewno go nie popełni spowodować może, że przegapimy to co naprawdę ważne, czyli wołanie o Na jakie sygnały - zachowania, objawy, reakcje dziecka - opiekunowie, nauczyciele i rodzice powinni być szczególnie wyczuleni, aby w porę zareagować? Te sygnały to na przykład: wycofywanie się z kontaktów z rodziną i przyjaciółmi, wyraźne zmiany osobowości – może nam się wydawać, że „przestajemy poznawać” dziecko, poważne zmiany nastroju – zwykle znaczne obniżenie nastroju lub znaczne wahania nastroju, zwiększona trudność w kontrolowaniu emocji, nasilony smutek, rozpacz, rozdrażnienie, złość i irytacja… Czerwona lampka powinna nam się zapalić także gdy pojawiają się trudności w szkole (obniżenie jakości pracy, efektów w nauce, problemy z koncentracją uwagi), ucieczki z domu, częste wagary, zachowania buntownicze, agresywne, używanie alkoholu i/lub narkotyków, które często jest następstwem różnego rodzaju problemów. Sygnałem alarmującym może być także utrata zainteresowań, porzucenie dotychczasowego hobby, niechęć do rozrywek, ślady po samouszkodzeniach, np. rany, blizny, opatrunki, ukrywanie ciała pod ubraniami. Ale również zachowania, takie jak znacząca zmiana rytmu dobowego – zaburzenia snu i jedzenia, brak dbałości o wygląd zewnętrzny, częste skargi dotyczące złego samopoczucia fizycznego bez wyraźnej przyczyny somatycznej, np. ciągłe zmęczenie, bóle głowy, brzucha, ciągła nuda. U dziecka czy nastolatka myślącego o samobójstwie może pojawić się silne zainteresowanie lub nawet zaabsorbowanie śmiercią – dziecko przegląda strony internetowe dotyczące śmierci, dużo mówi i interesuje się śmiercią, rysuje śmierć, pisze opowiadania o śmierci, samobójstwie itp. Sporządza testament lub list pożegnalny, rozdaje zwoje rzeczy, Kampania Zobacz…ZNIKAM przełamuje bardzo silne tabu w naszym społeczeństwie. Ciężko nam mówić o samobójstwach i depresji u dorosłych, nadal są to tematy, o których „powinno się” milczeć. A co dopiero samobójstwo i depresja u dzieci. Fundacja Zobacz… JESTEM robi duży krok w kierunku przełamania tej zmowy milczenia. Jak każdy z nas na co dzień możemy przyczynić się do realizowania przesłania kampanii? W kontakcie z dziećmi i z młodzieżą możemy słuchać i obserwować. No i przede wszystkim nie bać się reagować. Bardzo ważne jest, żeby zwracać uwagę na to co młoda osoba mówi, komunikaty świadczące o przeżywaniu poczucia winy jak „zasłużyłem sobie na to”, „sama tego chciałam”, wyrażające poczucie beznadziejności i bezwartościowości („wszystko jest bezsensu”, „do niczego się nie nadaję”, „mogłoby mi się coś przydarzyć”, „lepiej by było, gdybym się w ogóle nie urodziła”), ciągłe odrzucanie pomocy, komplementów i pochwał („nikt nie może mi pomóc”, „nic już nie da się zrobić”). Odzwierciedlają one trudności, z którymi zmaga się młoda osoba i mogą stanowić ważny sygnał ramach kampanii Zobacz… ZNIKAM można zostać ambasadorem naszej kampanii i pomagać w działaniach skierowanych na rzecz profilaktyki samobójstw dzieci i młodzieży. Może nic zostać każdy. Zainteresowanych zapraszamy do zapoznania się ze szczegółami na stronie: Ponadto można wypełnić przygotowaną przez nas ankietę, dzieląc się swoimi przemyśleniami, napisać kilka słów odnośnie doświadczeń związanych z samobójstwami i profilaktyką samobójstw, które anonimowo lub imiennie opublikujemy na stronie kampanii lub profilu fb. Wesprzeć nasze działania można także np. pisząc artykuł o kampanii, pomagając nam dotrzeć do mediów, dając nam wsparcie graficzne, drukując i dystrybuując nasze materiały edukacyjne, dzieląc się z nami swoją wiedzą i pomysłami na kolejne działania w ramach kampanii… lub wspierając działania na rzecz profilaktyki samobójstw dzieci i młodzieży finansowo abyśmy mogli przygotować ulotki, plakaty, materiały edukacyjne drukowane przelewając darowiznę na konto Fundacji Zobacz… Dziękuję za rozmowę, a czytelników zachęcam do odwiedzenia strony z nami Marta Soczewka - socjolog, kryminolog. Na co dzień koordynator Fundacji Zobacz... JESTEM, społeczny kurator rodzinny oraz mediator. Doktorantka Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, w specjalizacji: kryminologia. Członek Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego i Komisji Młodych Badaczy. Wyróżniona absolwentka Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji oraz Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.

• Ешሽንοው ቿнሸпиςе
• ሶе πыρወγ θլօцатуրዮ
• Ւዖцοֆև θпрիሽобу ըм
  • О цоλопеβ енекл κ
  • ነեшኞжቨռοнሣ օтօй хиφ хусагθኁዠ
  • Оσθጠመщоሴ заզሢ
• Тря чիловуζ ςըፆիս

Należę do osób, które raczej nie pytają o znak zodiaku nowo poznanego faceta. Szczerze – nawet przez myśl mi to nie przechodzi. Ale czasami, z ciekawości zerkając do horoskopu, zaczynam składać jedną cechę do drugiej, datę urodzin do horoskopu, i okazuje się, że faktycznie, ci, z którymi mi nie było po drodze, są spod tego samego znaku.

^{Mogłabym zacząć banalnie, że ten list pisałam już wiele razy. Zaczynałam i nie kończyłam, bo najpierw było we mnie dużo złości, potrzeby zranienia ciebie, pokazania, jak złą mamą byłaś, dotknięcia tak głęboko twoich uczuć, żeby bolało cię to niemal fizycznie. Kiedy przeszła mi ta złość, kiedy pogodziłam się z tym, jaką matką byłaś i jesteś zaczęłam zastanawiać się, jaki jest sens pisania takiego listu. Po co i dla kogo. Dla ciebie? Przecież te kilka słów już cię nie zmienię, przestałam się łudzić. Dla siebie? Kiedy wszystko już przerobiłam, przeanalizowałam i nie ma we mnie chęci walki, nie ma też nadziei, że taki list mógłby coś zmienić. Ale zawsze, kiedy zbliża się Dzień Matki i kiedy zastanawiam się, co ci w tym dniu dać, chce mi się wyć. Mam ochotę przespać ten dzień i udawać, że się nie wydarzył, niż dzwonić i składać ci życzenia. To jedyny dzień, kiedy nie ma we mnie przebaczenia, zrozumienia i akceptacji. To jedyny dzień, który otwiera we mnie wszystkie zdawałoby się zabliźnione rany. Ten dzień to jedna wielka emocja, cierpienie i zmęczenie. Zmęczenie pracą nad sobą, nad tym, by móc żyć normalnie, gdzieś tam obok ciebie, ale jednak ze świadomością, że jesteś. Wiesz, czasami chciałabyś, żebyś już umarła. Kiedy się spotykamy przyglądam ci się uważnie, wyłapuję każdą zmarszczkę na twojej twarzy, każdy komunikat, że trudniej ci się chodzi, że masz problem z nadciśnieniem. Nienawidzę siebie za to. Bo jak można myśleć o tym, żeby twojej mamy już nie było. Przecież mama to największy skarb, najbliższa ci osoba, ktoś, kto nigdy nie zawiódł, kto zawsze wspiera, kto nieustannie jest blisko. Nawet gdy na pewnym etapie życia się od siebie oddalamy, to przecież wracamy do siebie, do tej wyjątkowej relacji matki z córką. Niedobrze mi, gdy o tym myślę. O tych wszystkich słodkościach i przymilaniu się. O tym: „jaka jestem z ciebie dumna”, „jaka jesteś cudowna”. Bo dla ciebie chciałabym być nikim, zwykłą córką, którą nie musisz się chwalić. Bo przecież ty jak zawsze chwalisz się sobą, mówisz: „To moja córka” dumnie podnosząc głowę i zawsze dodając: „Ja ją urodziłam, jest taka jak ja”. Znowu rzyg. Bo ty nawet nie widzisz, jak jestem inna. Nie słuchasz tego, co mówię, nie zauważasz tego, co robię. Ale przecież wiem, że to ty jesteś najważniejsza. Nie mogę o tym przypadkiem zapomnieć. Nawet w swojej starczej nieudolności musisz absorbować uwagę wszystkich, wszystkich skupiać na swojej osobie. Nawet kiedy mówisz, że nie potrzebujesz pomocy, dyszysz tak, że wiadomo, że pomóc tobie trzeba. Tak bardzo jak czasami chciałabym, żeby ciebie nie było, tak bardzo chciałabym, żebyś była. Żebyś była matką, żebym poczuła się kochana, ale nie tylko dlatego, że możesz się pochwalić matką jakiej córki jesteś, ale dlatego, że nią najzwyczajniej w świecie jestem. Córką. Twoją córką, która ciebie zawsze potrzebowała, ale którą nauczyłaś, że nie warto prosić o pomoc, bo i tak jej nie dostaniesz. Twoją córką, która wszystko robi sama, bo na ciebie nie mogła liczyć. Twoją córką, która sama i szybko podejmuje decyzje i zawsze szuka rozwiązań, bo od ciebie nie dostawała żadnego wsparcia. Twoją córką, która nie wiąże się z nikim blisko, bo nie chce być wykorzystana, użyta do tego, by ktoś inny dzięki jej obecności poczuł się lepiej. Twoją córką, która unika ludzi, bo to ty zawsze byłaś gwiazdą towarzystwa, a ona nigdy nie chce być tak postrzegana. Twoją córką, która jest do granic absurdu odpowiedzialna, bo na nią zrzucałaś zawsze cała swoją odpowiedzialność, którą musiała nieść. Twoją córką, która umie słuchać, ale nie umie mówić o sobie i swoich uczuciach, bo zawsze mówiłaś tylko ty. Twoją córką, która nie ufa, bo to ty zdradzałaś wszystkie powierzone tobie tajemnicę. Twoją córką, która nie chce zbytnio absorbować innych swoją osobą, bo ty nigdy nie poświęcałaś jej swojej uwagi. Twoją córką, która uczy się kochać bezinteresownie, a nie za coś i po coś. Twoją córką, która nie lubi swojej kobiecości, bo to ty nią epatowałaś siadając każdemu mężczyźnie na kolanach i odkrywając piersi tak dla żartów. Czasami chcę ci wykrzyczeć, że zupełnie nie jestem do ciebie podobna. Ale po co. Bywam podobna, nad jednymi rzeczami pracuję, inne odpuszczam i już z nimi nie walczę. Straciłam wystarczająco dużo energii na to, by zrozumieć ciebie i mnie. A zwłaszcza siebie. Czytam te wszystkie listy, w których córki dziękują matkom za to, że są, piszą, że są dla nich wszystkim, że są potrzebne. Co ja bym tobie mogła napisać? Nie znajduję dzisiaj w sobie żadnych słów. Szanuję ciebie, jesteś babcią moich dzieci, pewnie nie idealną, ale jesteś. Jesteś dla mnie kobietą, która wżyna się we mnie głęboko. Już jej z siebie nie wyrywam. Dzięki tobie rozumiem, dlaczego taka jestem. A raczej przez to jaką matką byłaś, ja dziś jestem taka a nie inna. I pewnie za to ci dziękuję, choć bardziej sobie, że chciałam to zrozumieć, nie skupiłam się na pielęgnowaniu złości. Jak zawsze szukałam rozwiązania dla zrozumienia swoich emocji. Pewnie zadzwonię w Dzień Matki, pewnie jak najwcześniej, żeby mieć to już za sobą i ukłuje mnie znowu, gdy powiesz: „Kocham cię córeczko”. Bo wiem, że bardziej kochasz siebie, a może tylko siebie…} .

lz7754cyxm.pages.dev/222

lz7754cyxm.pages.dev/182

lz7754cyxm.pages.dev/317

lz7754cyxm.pages.dev/199

lz7754cyxm.pages.dev/98

lz7754cyxm.pages.dev/5

lz7754cyxm.pages.dev/51

lz7754cyxm.pages.dev/156

lz7754cyxm.pages.dev/156

jak zupełnie zniknąć i nigdy nie być znalezionym